Even leek het alsof de winter gewoon overgeslagen ging worden. We hadden wel een beetje sneeuw gehad, maar niet echt vorst. In ieder geval hadden de lentebloeiers er alweer zin in en ik zag al sneeuwklokjes, bloeiende toverhazelaars en krokussen verschijnen.

Ook al laat het zonnetje zich nauwelijks zien, de toverhazelaar heeft de bloemetjes al buiten gezet.

In de zomer valt deze boom in het arboretum helemaal niet op, want dan heeft het een dicht bladerdek. Maar wie in de winter kijkt ziet dat deze bijzondere variant vrij rechte platte takken heeft, vanwaar de twijgjes haast recht naar boven schieten. Dit vond ik er met de knoppen erg uitzien als een soort miniatuurbos!

Maar goed, ik zei al, het leek alsof de winter overgeslagen ging worden! Want de vorst zette in. En daarmee hoopte ik ook op een herhaling van foto’s die ik vorig jaar heb kunnen maken in de sloot achter mijn gebouw. In deze sloot ontstaan namelijk heel veel luchtbubbels, die dan naar de oppervlakte rijzen. Tenzij er een laagje ijs op ligt natuurlijk… dan komen ze vast te zitten. Wanneer het echt een tijd lang keer op keer aanvriest aan de onderkant kun je dan een hele rij bubbels zien.

Enkele foto’s van vorig jaar:

 

 

 

Dit jaar was het toch wel ietwat anders qua bubbels in het ijs (toch apart hoe omstandigheden die net verschillen tot andere resultaten kunnen leiden!!). Zoals je hierboven ziet zaten er veel grote wittige vlakken in het ijs, waar de luchtbellen dan donkere vlekken in vormen. Nu was het ijs vooral heel helder, waardoor je heel goed onderliggende dode bladeren en andere troep kon zien.

 

Je ziet wel wat van de wittige vlakken, maar ze zijn klein en de kleur van het water komt nog erg naar voren eromheen.

 

Dichterbij de structuren fotograferen leidt tot meer abstracte foto’s van het ijs:

Wanneer het langer vriest, krijg je meer en meer bubbels onoder het ijs, waardoor je steeds groter wordende groepen kunt vinden. In dit stadium durfde ik zelf ook op het ijs te staan in plaats van aan de rand te blijven. Voor onderstaande foto stond ik middenin de sloot.

Wanneer je zo bezig bent, zie je steeds verder weg mooie ijsstructuren en hoewel ik voorzichtig vooruit schuifelde, werd ik toch opgeschrikt door een luide *KRAAAK!*. Snel terug schuifelen richting de kant…

Voor schaatsers heel vervelend, zo’n scheur in het ijs, gelukkig is de sloot hier niet echt een schaatsplek. Teveel bruggetjes. Maar daar stond ik dus met mijn voet toen het ijs kraakte. Op weg naar die ronde ijsbubbels.

Naast door bubbels in het ijs ontstaan er ook mooie structuren op plaatsen waar (dode) planten het water uit steken. Deze afgebroken rietstengel beïnvloedt ijsvorming en hier komt er meer lucht in het ijs. De kleurenversie vond ik niet zo mooi, daarom zwart/wit voor meer nadruk op de structuren.

Verder was ik nog benieuwd naar ijs op de ondergelopen uiterwaarden. Na mijn vorige blog over het hoge water vorige maand is het waterniveau wel wat gezakt, maar grote delen van de uiterwaarden staan nog steeds onder water. Wanneer dit bevriest, kun je foto’s maken van gras in het ijs, of ijsstructuren bij modderhopen waar het water zich terugtrekt.

Een ondergelopen hekje.

Bij een modderhoop, hiertussen ontstonden allemaal gave lijnen en naarmate je dichter bij dieper wordend water komt wordt het steeds ronder. O ja, en de letter A staat op deze foto.

Nog een foto van deze natuurlijke letter A. En hieronder een andere die ik erin vond.

 

Gave pieken, met ook nog eens rijp eraan omdat het zo koud was (-9 graden Celcius!).

 

Het is moeilijk om een mooie compositie te vinden bij het gras in het ijs, maar ik vind het er wel vrolijk uit zien. Een beetje kleur in de winter!

De structuren waren eigenlijk best groot, ik kan niet zeggen dat het macrofoto’s zijn. Bij deze hierboven kun je in het stukje modder rechtsonder de neus van mijn schoon voorstellen.

De foto’s van de uiterwaarden zijn gemaakt over één nacht ijs (toen het -9 was). Ik ging vol verwachting de volgende ochtend terug omdat het weer iets van -7 was geweest. Helaas waren de meeste structuren vernietigd door wandelende mensen. De modderhoop was weer gewoon een modderhoop en de rand van het ijs was een wirwar van voetstappen er dwars doorheen. Als ik niet naar mijn werk had gemoeten, had ik beter op zoek kunnen gaan naar een plek waar minder mensen komen.

Als laatste, zodra er enigszins ijs op de sloot komt breekt er oorlog uit… tussen mijn kat en die van de overkant. Normaal gesproken is de ene kant van mijn kat en de andere kant van de ander, en gaat het wel goed, maar met ijs ertussen vervagen de grenzen en lopen ze zomaar over. Hier zie je Watson die boos terugkomt na een gevecht met de andere kat. Toen ik later een keer alleen buiten was, liep de rode kat gewoon over om te kijken hoe ik foto’s maakte van het ijs.

 

Dat was het weer, bedankt voor het lezen en kijken!